2 jaar geleden zag ik een hond op de Facebookpagina van een lokale dierenbeschermingsorganisatie. Hij was een hond zonder naam, helemaal alleen en zonder zorg op straat. Hij was zwak, hongerig en bang. De organisatie plaatste een oproep voor hulp, en ik besloot onmiddellijk in actie te komen. Ik nam alle nodige zorg op mijzelf en gaf hem de naam Gino.

Later vond de organisatie een adoptiepersoon voor hem, maar Gino woont niet bij haar. Hij woont nog steeds op straat, naast haar huis, maar wel onder zorg en met constante aandacht van de organisatie en de vrouw die voor hem zorgt.

Mijn steun aan Gino en andere honden begon vanuit mijn privé-inspanningen, maar nu heb ik besloten deze voort te zetten als een stichting. Samen met de leden van mijn stichting die zich ook willen inzetten voor dierenwelzijn, kunnen we nog meer honden helpen.

Gino is inmiddels sterk en gezond, en het doet me zo goed om te weten dat hij nu in veiligheid is. Geen enkel materieel goed kan mij zo langdurig gelukkig maken als het weten dat ik hem heb geholpen. Maar er zijn nog veel meer honden die dezelfde kans verdienen. We mogen ze niet vergeten.