Wil je mijn luisterend oor zijn?

Ik besta. Ik ben geboren, maar ik was niet altijd vanzelfsprekend. Mijn leven begon stil, ergens achter een gebouw in een stad… of misschien in een dorp… wat maakt het uit. Mijn moeder, uitgemergeld maar vastberaden, hield me warm en leerde me wat ze kon: waar je schaduw vindt tegen de zon, hoe je eten ruikt zonder gezien te worden, wanneer je moet rennen.

We waren samen, even.

Op een dag vertrok ze, zoals altijd, op zoek naar voedsel. Maar dit keer kwam ze niet terug. Geen spoor, geen geur, alleen stilte. Kort daarna kwamen er mensen. Niet met zorg, maar met haast. Ik werd meegenomen, samen met mijn broertjes en zusjes — weg uit onze plek, omdat we als “overlast” werden gezien.

Vanaf dat moment begon het echte zwerven. Voedsel moest ik zelf vinden. Onder vuilnis, bij marktkramen, op verlaten stoepen. Mijn broertjes en zusjes raakte ik langzaam kwijt. Sommigen verdwenen, anderen overleefden ergens anders. Wat ooit een nest was, werd leegte.

Straathonden leren snel, anders red je het niet. Ik herken voetstappen die onheil betekenen, gezichten die voedsel zouden kunnen brengen, en plekken waar het veilig genoeg is om even te rusten.

Maar ook ik voel. Ik rouw. Ik hecht me. En ik hoop.

Ik vraag geen medelijden. Alleen dat je me ziet. En dat je wilt helpen veranderen wat nu onzichtbaar blijft.

Want door jouw aandacht, jouw stem, of jouw steun kan mijn leven — en dat van zovelen zoals ik — echt veranderen.”