Dit is een straathond.
Geen naam, alleen een nummer op haar oor.

Eka, een van onze vrijwilligers, zag haar voor het eerst in de buurt waar zij verbleef tijdens haar masteronderzoek in Georgië. De hond was sterk vermagerd; haar ribben duidelijk zichtbaar. Van de drie zwerfhonden in de omgeving was zij er het slechtst aan toe.

Eka begon haar dagelijks te voeren – maar slechts één keer per dag. De reden? Ze mocht niet vergeten hoe ze zelf haar eten moest zoeken zodra Eka weer vertrok.

Langzaam begon de hond te herstellen. Tegen de tijd dat Eka na drie maanden terugkeerde naar Nederland, was haar fysieke toestand al aanzienlijk verbeterd.

Maar wat Eka het meest raakte, was niet alleen die zichtbare vooruitgang, maar vooral de dankbaarheid die de hond toonde. Hoe hongerig ze ook was, hoe verleidelijk het voer ook klaarlag – ze kwam altijd eerst naar Eka toe. Altijd eerst een begroeting, een knuffel. En dan keek ze haar aan met zo’n zachte, liefdevolle blik. Iedere dag opnieuw.

Die ene maaltijd per dag maakte het verschil tussen leven en dood. Dankzij voldoende voedsel overleefde ze de ijskoude nachten van -6 tot -8 graden, waar veel andere, uitgehongerde honden het niet redden.

Dat is hartverscheurend om te zien. En te weten.

En daar is ze dan…
De hond – nog altijd zonder naam.
En wie weet in welke toestand ze nu verkeert, nu Eka terug is in Nederland.